امروز رفته بودم به تماشاى كارناوال موسيقى و رقص لندن. هنرى كه در سال ١٩٦٦ از بطن اعتراضات سياسى سياهان عليه راسيسم زاده شد و همه ساله در روزهاى پايانى اوت از محله “ناتينگ هيل گيت” راه مى افتد و امسال بيش از دو مليون نفر تماشاگر داشت. در آن هنگام مهاجران سياه پوست جزاير كارائيب در محله “ناتينگ هيل گيت” لندن در معرض يورش هاى نژاد پرستان قرار مى گرفتند. البته اكنون با كاهش نژاد پرستى، جنبه هنرى آن بر جنبه سياسى اش مى چربد. همه زجرديدگان از راسيسم با پوشيدن لباس هاى شاد و رنگى با موسيقى و پرچم جامائيكا و ديگر كشورهاى قاره سياه در اين كارناوال شركت مى كنند كه نشانگر تنوع نژادى و اتنيكى شهر لندن است. در اقليم اهواز نيز در دوره پهلوى كوشيدند موسيقى اقليت مقيم اين اقليم را به نام موسيقى اهوازى به مردم حقنه كنند و ترانه هاى آقاسى و امثال او را به عنوان موسيقى اين ديار به ديگر مردمان ايران عرضه كنند. اما پس از انقلاب و به ويژه در سال هاى اخير هنرمندان عرب كوشيدند با موسيقى ، رقص، لباس و ديگر نشانه هاى هويتى، با تاكيد بر كيستى عربى خويش با تبعيض – كه همچنان و با اشكال ديگر- برقرار است مبارزه كنند. واپسين فراورده هنرى در اين زمينه سه ترانه از سليم البونايى هنرمند محمره اى است كه در همان شهر محمره اجرا شده است.در لنج و كارون و شط العرب و در قهوه خانه و اينجا و آنجا.