در چند روز گذشته، شاهد يورش گسترده اى عليه كامران متين استاد دانشگاه ساسكس برايتون انگلستان بوديم. يورشى كه توسط اغلب گرايش هاى سياسى ايرانى انجام شده است، بى آن كه اصحاب اين گرايش ها، ارزشى براى “آزادى بيان بى حد و حصر و استثنا” قائل باشند. آزادى اى كه باعث و بانى پيشرفت هاى مادى و معنوى چندين كشور جهان شده است. متين از امكان آزاد سازى بخش هايى از ايران توسط شمارى از گروه هاى كورد سخن گفته بود، آن هم با يك رسانه فارسى زبان خارجى. حتى اگر از منطق اين جماعت ضد آزادى بيان به موضوع نگاه كنيم اين امر مى تواند آزاد سازى فرضى اين مناطق از رژيم ج ا ا باشد كه منطقا نبايد مورد مخالفت اپوزيسيون باشد. اما قضيه ژرف تر از اين حرف هاست و به نگاه برترى جويانه، خفت انگار و بى اعتماد نسبت به مردمان غير فارس زبان است كه “آزادى بيان بى حد و حصر واستثنا” را فقط براى خودى هاى اتنيكى و مذهبى مى خواهد و نه براى كورد و تورك و عرب و بلوچ. من به عنوان يك نويسنده و روزنامه نگار عرب كه داغ اين كج بينى و سانسور و سركوب فكرى را چشيده ام، از حق كامران متين براى اظهار منويات فكرى اش حمايت مى كنم. من قبل از كامران متين، داغ سانسورگرايان ناسيوناليست را حس كرده ام زيرا در سال ٢٠١٢ يورش مشابهى از سوى كورش زعيم و شصت تن از همفكران اش عليه نگارنده انجام شد كه طى آن با وقاحت تمام از تلويزيون هاى فارسى بى بى سى و صداى آمريكا خواستند تا مرا ممنوع المصاحبه كنند. در اينجا لينك نامه كورش زعيم و ديگر سانسورگرايان را مى آورم.
http://kouroshzaim.org/DetailsData.asp?IDdata=554