عکس سعید سلطان پور

روزی که سعید را سلاخی کردند

روزی خردادی و خاکستری، نه، تیره و تير و مغموم. اول تير ٦٠.اعدام شاعر در یک غفلت سیاه و در فضایی سرشار از خون و انتقام. سعيد سلطان پور – اما – در همان زندان، زیر بار حکومت دینی ترور و وحشت نرفت و در اوج بگیر و ببندهای خرداد ۶۰ نسبت به اعدام جوانان و نوجوانان اعتراض می کرد که سرانجام به سلاخی اش انجامید. به گواهی یکی از همبندان اش – که چند سال پیش توسط ناصر زرافشان در کانون نویسندگان بازگفته شد – قبل از اعدام دنده های سعید را شکستند و ریه هایش را داغان کردند. سلطان پور شاعر محبوب ما در دوره دانشجویی بود، دوره شاه را می گویم. او همواره مهمان زندانبانان شاهنشاهی بود. رادیکالیسم را در شب شعر دانشگاه صنعتی تهران در آبان ۵۶ به اوج رساند که به تحصن چند روزه ما حاضران در آن شب شعر انجامید. در آن چند شب و روز همدم شاعر بودیم. از دوستان عرب، کاظم سیاحی و جلیل علیزاده هم بودند از بچه های خفاجیه که بعدها دبیر شدند و از بچه های ترک اژدر تقی زاده. سعید را از سال ۵۹ که به علت جنگ به تهران آمدم بیشتر در کانون نویسندگان ایران در خیابان مشتاق – رو به روی دانشگاه تهران – می دیدم. یک بار دوستانه از او گلایه کردم که چرا در نمایشنامه «عباس آقا کارگر ایران ناسیونال – نماد همه خلق ها را آورده ای جز عرب ها. گفت: فراموش کردم. برایم باور ناپذیر بود اما سعید را فراتر از این خطا می دیدم. یک بار هم من واو و نسیم خاکسار و فرامرز طالبی – نمایشنامه نویس و پژوهشگر گیلانی – در پیاده رو کتابفروشی های جلو دانشگاه تهران قدم می زدیم که فرامرز اجازه رخصت خواست و رو به جمع گفت: « کاری با من ندارید» سعید گفت: « چرا من کاری دارم» سراپا گوش بودیم که ببینیم چه کاری با او دارد که سعید گفت: «رفتی منزل شعری از طرف من بگو». و همه زدیم زیر خنده. سعید سلطان پور سمبل شجاعت و پایداری بود و – چه با او موافق باشیم و چه نه – تا مغز استخوان به هنر متعهد باور داشت. «نوعی از هنر نوعی از اندیشه» مانیفست هنری او و تفی بود به هنر نخبه شاهنشاهی. پس از شنیدن خبر اعدام اش در شبی اندوهبار این شعر را سرودم که در سایت کانون نویسندگان در تبعید منتشر شده است.

قصیده‌ی ناتمام / شعری از / یوسف عزیزی بنی‌طرف
ارسال شده در ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۸
یوسف عزیزی بنی طرف