در چنين روزى مارا كشتند
( وامور ناگفته ديگر )
از روانشادشيخ محمد طاهر شبير خاقانى، روحانيى ليبرال تر و مسالمت آميزتر نديده ام. چهل سال پيش را مى گويم. پس از سقوط نظام شاهنشاهى و بى در و پيكر شدن مرزها، تنها او بود كه نظم و امنيت را در منطقه محمره و عبادان برقرار كرد و براى اثبات حسن نيت خويش، هياتى سى نفره را به تهران فرستاد تا رهبران نظام جديد اسلامى ( واپوزيسيون) را با خواسته هاى مردم عرب در ايران آشنا كند. اما لايه هاى غير مدرن به قدرت رسيده و متحدان ناسيوناليست آنان نه تنها با مطالبات ١٢ ماده اى خلق عرب (از جمله خودمختارى) مخالفت كردند بلكه با گماردن فرمانده نيروى دريايى ايران، تيمسار احمد مدنى به عنوان استاندار اهواز (با حفظ سمت) كشتار خونين چهارشنبه سياه ٩ خرداد ٥٨ را رقم زدند. حاكميت، شمار قربانيان عرب كشته شده توسط نيروى دريايى و كانون فرهنگى نظامى خرمشهر (محمره) را ٥٩ نفر اعلام كرد اما نهادهاى مستقل عرب و غير عرب از سيصد كشته و اعدامى سخن به ميان آوردند. عبدالرزاق محمدى دوست قديمى ام كه اهل محمره و از دوران شاه با خانواده هاى جهان آرا و فروزنده دوستى داشت مى گويد، چند روزى قبل از چهار شنبه سياه در منزل محمد جهان آرا در محمره بوديم كه احمد فروزنده با صراحت گفت: “بايد عرب ها را بكوبيم” و جهان آرا هم صحبت اش را تاييد كرد. احمد فروزنده بابت بستن كانون هاى فرهنگى و سازمان سياسى خلق عرب و خونريزى هايش، هم اكنون وردست قاسم سليمانى است و برادرش هم رئيس بنياد مستضعفان. از سرنوشت محمد جهان آرا نيز همگان آگاه اند. عبدالرزاق محمدى در باره متن مطالبات دوازده ماده اى مردم عرب در چهل سال پيش به من گفت: “شيخ محمد طاهر شبير خاقانى قبل از اعزام هيات سى نفره خلق عرب به تهران، چهار نفر را مامور تهيه اين متن كرد. اينان عبدالرزاق محمدى (ابونادر)، سيدهاشم نزارى(ابوسيد موسى)، محمود فاضلى و سيد على عدنانى فرزند سيد محمد على عدنانى بودند . آنان متن را به زبان عربى نگاشتند و نويسنده متن هم سيد هاشم نزارى است كه در دوره شاه مسوول بخش حروفچينى دانشكده نفت عبادان و به زبان عربى تسلط كامل داشت چون دانش آموخته عراق بود”. در اينجا از كسانى كه به آن دستنوشته تاريخى سيد هاشم نزارى دسترسى دارند تقاضا دارم در حفظ آن بكوشند و اگر امكان دارد آن را منتشر كنند.چهل سال گذشت ، چهل سالى سرشار از سوگ و پيكار. اكنون سركوبگران مردم عرب و ديگر ملت هاى ايران در سراشيبى اند و ملل ما در سربالايى. اين حكم تاريخ است كه پيروز شويم.(عكس با دوستم عبدالرزاق محمدى-ابونادر- از يادمانده هاى محمره در دبى. او را از دوران دانشجويى مان در دانشگاه تهران در قبل از انقلاب مى شناسم و سپس با هم در هيات سى نفره خلق عرب بوديم. او پس از سركوب مردم عرب در چهارشنبه سياه چند بار دستگير و شكنجه شد و سرانجام به دبى گريخت.من ماه پيش او را پس از تقريبا چهل سال دوباره ديدم)۹/۳/۱۳۹۸
