اخیرا تلویزیون من و تو که در میان رسانه های فارسی خارج کشور از همه عرب ستیزتر است، فیلم کوتاهی را در باره وقایع اوایل خرداد ۵۸ شهر محمره (خرمشهر) پخش کرده است. (فیلم زیر). حال بماند که تلویزیون یاد شده این فیلم های تاکنون نمایش ناشده را از کجا می گیرد ، اما در باره سخنان گزارشگر این تلویزیون و به عنوان گواه آن حوادث خونین باید بگویم: ۱- «درگیری های قومیتی بین عرب ها و غیر عرب ها » نبوده است بلکه از یک سو کانون فرهنگی نظامی خرمشهر به سرکردگی محمد جهان آرا همراه با تحریک و حمایت استاندار نظامی استان و فرمانده نیروی دریایی ج ا ا تیمسار احمد مدنی و تکاوران اعزامی از دیگر شهرها، و از سوی دیگر مردم عرب غیر نظامی محمره. مدنی شخصی به غایت ضد عرب بود، به گونه ای که چند روز قبل از ۹ خرداد ۵۸ در مصاحبه ای با روزنامه آیندگان خودرا «فارس ناب» توصیف کرد. امری که بعدها حتی باعث نارضایتی سر سپردگانی چون حجت الاسلام هادی کرمی (مخالف سرسخت خاقانی) شد که با اسناد فراوانی از اقدامات تحریک آمیز و خیانت آلود تیمسار مدنی نزد خمینی در قم رفت و حکم عزل اش را گرفت و البته بعدها گروه های اپوزیسیون ایرانی ادعا کردند که مدنی ملیون ها دلار پول از «سیا» گرفته بود.

۲- همه کسانی که نقاب سفید به صورت دارند از اعضای کانون فرهنگی نظامی جهان آرا بودند و تا دندان مسلح. اما به گواهی عرب و عجم (برخی هنوز زنده اند) نیروی دریایی محمره و تکاوران اعزامی از خرم آباد نیز در کشتار مردم عرب شهر شرکت داشتند. اساسا مقایسه اسلحه ابتدايى موجود در میان تک و توکی افراد غیر نظامی با اسلحه سبک و سنگین نیروی دریایی، تکاوران اعزامی و عناصر مسلح کانون فرهنگی نظامی، قیاس مع الفارق است. گیرم که آن چه من و تو می گوید درست باشد اساسا چرا کانون فرهنگی مردم عرب در اهواز را با اعزام تانک و سرباز بستند؟ آیا اهوازی ها هم مسلح بودند؟ آیا ملیون ها عرب حق نداشتند در شهرهای خود کانون های فرهنگی داشته باشند؟ پس این چه انقلابی است؟
۳- تقسیم محمره (خرمشهر) به دو بخش عرب و غیر عرب هم نادرست است. اساسا اکثریت مردم شهر عرب بودند و هنوز هم هستند و اقلیت غیر عرب همگی ضد عرب نبودند مگر فالانژهای مذهبی و ناسیونال شووینیست ها.
۴- تیمسار احمد مدنی بر خلاف گفته گزارشگر من و تو، چند ماه قبل از ۹ خرداد استاندار استان شده بود و دولت مهدی بازرگان و کل حاکمیت ج ا ا از یکی دو ماه پیش از این تاریخ برای بستن کانون های فرهنگی و سرکوب مردم عرب برنامه ریزی می کردند.
۵- بر خلاف این گزارش، قبل از کشتار چهارشنبه سیاه ۹ خرداد ۵۸، تظاهرات مردم عرب همواره مسالمت آمیز بوده است و انفجارهایی در کار نبوده.
۶- این صحبت گزارشگر که «تعداد کشته ها و زخمی ها زیاد بود» درست است. دولت شمار کشتگان عرب را ۵۸ تن اعلام کرد اما شمار حقیقی بیش از اینهاست و بیش از دویست تن از مردم عرب شهر توسط نیروی دریایی و تکاوران اعزامی کشته شدند. دست کم گزارش منتشر شده جبهه دموکراتیک ملی در هفته نامه آزادی گواه این امر است. غلامحسین ساعدی و شکرالله پاک نژاد پس از کشتار چهار شنبه سیاه با سفر به محمره این گزارش را نوشتند.
۷- اتهام تجزیه طلبی بزرگترین دروغ تاریخ است. مدرک من، مطالبات دوازده ماده ای هیات اعزامی خلق عرب به تهران بود که فقط و فقط خواستار خودمختاری بود. من خود عضو این هیات بودم که از سوی شیخ محمد طاهر شبیر خاقانی رهبر مذهبی مردم عرب در آن هنگام حمایت می شد. از قضا بعد از کشتار و خونریزی ۹ خرداد بود که فعالانی چند به عراق گریختند و یک گروه استقلال طلب تشکیل دادند. قبل از سرکوب، هیچ عربی سخن از تجزیه نمی گغت. به گمان من با بستن کانون های فرهنگی مردم عرب و کشتن صدها غیر نظامی عرب بود که جنبش ملی عرب ها رادیکال شد. سخنان جانور درنده ای چون صادق خلخالی که چهره آبرو باخته ای نزد اکثر ایرانیان است سزاوار پاسخ نیست.
۸- « هر چند جریان خلق عرب پس از وقایع خرمشهر سرکوب می شود اما این آتش زیر خاکستر هر لحظه احتمال شعله ور شدن دارد» این جمله تلویزیون من و تو، دقیق و درست است. اما تظاهرات و اعتراضات مردم عرب در اهواز و محمره و عبادان و فلاحیه (شادگان) و حمیدیه در سال های اخیر نشان می دهد که این آتش به تدریج از زیر خاکستر بیرون می آید و دیر یا زود گرُ خواهد گرفت.
یوسف عزیزی بنی طرف

١٧/٢/٢٠١٩